Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Deze tekst komt uit een gedicht van Huub Oosterhuis en is op muziek gezet door Trijntje Oosterhuis  (link liedje). De tekst raakt me. In coachgesprekken komt regelmatig naar voren dat wat je laat zien aan de buitenkant, anders is dan hoe je je voelt en ervaart van binnen. De buitenkant is een soort masker en kan gaan schuren met je binnenkant. Wat zou er gebeuren als buitenkant met binnenkant meer in balans is. Dat je jezelf meer en completer aan anderen laat zien?

Ogen die door de zon heen kijken
Zoekend naar de plek waar ik woon

Als coach spiegel ik. Dat wat ik je zie doen, benoem ik. Vanuit wat het met mij doet reageer ik op wat iemand tegen me zegt. En ik vraag of de ander mijn reactie herkent. Dat wat je zegt met overtuiging, stel ik ter discussie. Wat voor jou waar is, hoeft niet waar te zijn. Of niet altijd waar te zijn. Wat je voelt heeft vaak te maken met je overtuigingen en met wat je denkt. Bijvoorbeeld ik moet sterk zijn, want anders…. De ‘want anders’ wordt vaak niet uitgesproken of benoemd. Maar het is een eerlijke vraag om dat eens ter discussie te stellen.

Ik ben jouw zuiverste zelf,
Vrees niet, versta mij, ik ben, ik ben

Als je ervan uit gaat dat achter elk gedrag een goede intentie zit, hoe zit dat dan bij jou? Wat is de goede intentie achter jouw masker? Soms is het masker een beschermingsmechanisme, wat je jezelf hebt aangeleerd in het verleden. Het was toen heel functioneel. Alleen nu minder, niet meer of nu niet altijd meer. Wat levert jouw masker je op en ook wat lever je in? Vraag je af waar je tegen beschermd moet worden? Waar je bang voor bent? En klopt het nog, is het nog steeds waar?

Meerdere boeken praten over verschillende delen van jezelf die sterk of minder sterk naar voren kunnen komen. Deze delen worden soms als types beschreven. De perfectionist, de betweter, de control freak, de liefdesjunk etc. Met sommige delen kan je je waarschijnlijk goed identificeren en met andere wat minder. Het ene deel is echter op de chauffeursstoel gaan zitten. En heeft sommige delen van jezelf – die je niet leuk vind aan jezelf, niet goed uitkomen of als negatief ervaart – op de achterbank gezet en soms zelfs goed weggestopt in de achterbak. Dat kan op een bepaald moment heel functioneel zijn geweest. Maar is dat het nu nog steeds?

Al je delen zijn er namelijk wel en steken op de raarste momenten de kop op, ze roepen om aandacht. En nogmaals, wat leveren ze je op én wat kosten ze je.

Ben jij beeldspraak voor iemand
die aardig is, of onmetelijk ver,
die niet staat en niet valt
en niet voelt als ik,
niet koud en hooghartig

Je bent alle delen, niet alleen dat deel wat je zo zorgvuldig hebt opgepoetst en aan de buitenwereld hebt laten zien als wie je bent. Het kost energie om dit vol te houden.
Wat zou er gebeuren als je de achterbak open zet, wat zou er gebeuren als dat deel wat nu achter het stuur zit even op de bijrijdersstoel gaat zitten?

Ken je mij wie ben je dan?

Mijn ervaring is dat je meer in balans komt als je alle delen verwelkomd. Je accepteert jezelf dan beter in de volle omvang. Het levert veel energie op en mensen gaan je meer waarderen omdat ze zien, dat jij laat zien, dat ook jij gewoon mens bent.

Natuurlijk is de mate waarin je een completer beeld van jezelf laat zien, afhankelijk van de situatie. Hoe veilig is het en welke (bedrijfs)cultuur is er. Het gaat mij erom dat je een keuze hebt die je bewust kan maken. Als het door jou opgebouwde masker voor je werkt en je ervaart er geen last van, dan verander je het niet. Maar merk je dat het knaagt, dat je voelt dat het niet klopt, dat je veel energie kwijtraakt, dat je veel piekert, dat het anders moet, dat anderen je niet snappen….. dan daag ik je uit om op zoek te gaan naar alle delen, ook die in de achterbak. En je af te vragen of je gedrag naar buiten past bij het gevoel van binnen. En kan je de vraag: ken je mij, wie ben ik dan beter beantwoorden.

Wil je hier meer van weten? Je bent altijd welkom met je vragen of voor meer informatie.